ปักธงขาว

ปักธงขาว


สมัยก่อนพ่อขุนบางกลางหาวได้เป็นผู้รวบรวมคนไทยที่แตกซ่านมาจากการถูกจีนรุกราน จึงถอยหล่นลงมาตามลำแม่น้ำโขงจนถึงที่นครไทยแห่งนี้ โดยได้มารวมกลุ่มกับทัพของพระเจ้าพรหมมหาราช เมื่อได้กองกำลังเพิ่มขึ้น พ่อขุนบางกลางหาวได้เป็นผู้นำกองกำลังทั้งหมดเข้าขับไล่และต่อสู้กับพวกขอม พวกมอญ พวกละว้า(ลัวะ)เจ้าของถิ่นเดิม การต่อสู้ระหว่างคนไทยกับขอมดำเนินไปอย่างดุเดือด พื้นที่การสู้รบได้แผ่ขยายไปถึงบนเขาฉันเ

พล ซึ่งอยู่ห่างจากนครไทยไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ราว ๘ กิโลเมตร ทัพคนไทยได้รับชัยชนะแก่ศัตรู พ่อขุนบางกลางหาวแม่ทัพไทยเวลานั้น ได้ปลดเอาผ้าคาดออก แล้วนำไปผูกติดกับปลายกิ่งไผ่และยกชูขึ้นเป็นการประกาศชัยชนะ คนไทยได้รับชัยชนะถึงสองแห่งต่างก็เกิดกำลังใจ พากันตะลุยขับไล่ฝ่ายตรงข้ามที่เหลืออยู่ไปจนถึงบนยอดเขาช้างล้วง ข้าศึกที่ตายก็ตายไป ที่เหลือต่างก็ทิ้งอาวุธเอาตัวรอด ทำให้คนไทยได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด ขุนจอดได้ขุดเอาผ้าคาดเอวออก เพื่อที่นำไปผูกติดกับปลายยอดไผ่ อันเป็นเครื่องหมายแห่งความมีชัยชนะ

การประกาศชัยชนะบนยอดเขาทั้งสามแห่งในครั้งนั้น คืออนุสรณ์เตือนใจลูกหลานให้นึกถึงความเป็นไทยตั้งแต่นั้นมา และขอให้ชาวนครไทยช่วยปฏิบัติภารกิจนี้สืบไปทุกๆปี ในวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๒ จนกลายเป็นประเพณีตกทอดมาถึงปัจจุบัน

กาลครั้งนั้นพ่อขุนบางกลางหาวได้กล่าวสาปแช่งไว้ว่า ถ้าปีใดละเว้นการปักธง ขอให้ชาวเมืองมีอันเป็นไปในทางวิบัติ แต่ลูกหลานคนใดได้ปฏิบัติตามแล้ว จงเกิดแต่สิ่งที่เป็นมงคล อยู่ด้วยความร่มเย็นเป็นสุขโดยทั่วหน้ากันสืบไป